Sto minuta Slave – Domaći film
Sto minuta Slave (hrv. Sto minuta Slave) je hrvatski biografski dramski film iz 2004. reditelja Dalibora Matanića.
Zasniva se na životnoj, uglavnom ljubavnoj, priči slikarke Slave Raškaj, koja je živela krajem 19. veka i prerano umrla početkom 20. veka. Težište priče je njeno umetničko dolazak u odnosi sa svojim mentorom i ljubavnikom, hrvatskim slikarom Belom Čikošem. Nju igra totalno deformisana Sanja Vejnović, koja slikaru nije dala ni harizmu ni autentičnost što bi se očekivalo od jedne tako „buntovne” žene u to vreme, dok Čikoša igra Miki Manojlović, takođe totalno deformisan, koji nije pokazao ni mrvicu strasti, uprkos strasnom zalaganju što je definisalo njegov odnos sa Slavkom.
Radnja:
Film počinje kao nešto što bi Žan-Pjer Žene dočarao, bajkovitom mešavinom komedije, apsurda i drame, koja nam prikazuje gluvu devojčicu Slavku i nespremnost njenog okruženja i porodice da se s njom obračuna. Nakon toga odlazi u Zagreb na studije i tu počinje kostimirana drama koja svakim pojavljivanjem Mikija Manojlovića svojim preigravanjem klizi u parodiju na isto, ili u klišejsku i sterilnu kostimiranu TV dramu svaki put kada Matanić pokuša da dočara za nas prilike tog vremena, kako elitnih tako i umetničkih krugova. „Pseudo“ stoji i ispred drame i ispred filozofiranja i ispred umetnosti.
Jadna Slavka, koja je trebalo da bude feministička heroina Hrvatske (ne samo tog doba), svedena je na poluposlušnu ljubavnicu oženjenog muškarca, kome je njena rodna porodica zadala poslednji udarac poslavši je u duševnu bolnicu, gde je i završila. Film ne uspeva da nam pokaže umetničku posebnost Slavke, a ne pokazuje ni Bela, pa smo prinuđeni da se snalazimo i ovde. Jeftino, kvazikonzervativno licemerje leži u svim sukobima u filmu, praćeno drvenom, neujednačenom i pseudo-glumom.
